Επιλέγοντας “ζευγάρια” μανιταριών περίπου ίδιου μεγέθους, τα τοποθετούμε πάνω στον πάγκο μας, έτοιμα να τα γεμίσουμε. Αντίθετα με ότι φαίνεται στις φωτογραφίες, εσείς επιλέξτε μάλλον μεγάλα (μέτρια προς μεγάλα) μανιτάρια, θα κάνουν τη δουλειά σας πιο εύκολη. Εγώ όμως αυτά είχα στο ψυγείο, αυτά χρησιμοποίησα… Όλες οι κινήσεις γεμίσματος θα γίνουν στα μανιτάρια της μίας σειράς, διαλέξτε εσείς σε ποια θέλετε.

Κόβουμε μία ξεφλουδισμένη ντομάτα σε μικρά κομματάκια, θα χρησιμοποιηθούν σαν γέμιση, συνεπώς πρέπει να έχουν μέγεθος κατάλληλο ώστε να χωρέσει στην εσοχή των μανιταριών.

Με την άκρη του μαχαιριού, παίρνουμε μικροποσότητες μαργαρίνης και τις αλείφουμε απαλά στην κοιλότητα των μανιταριών. Αυτό θα μαλακώσει και θα νοστιμέψει το “κρέας” των μανιταριών. Επιδιώκουμε να καλύψουμε όσο περισσότερο μπορούμε την επιφάνεια της κοιλότητας, με όσο πιο λεπτό στρώμα μαργαρίνης μπορούμε (το παραπανίσιο, λιώνοντας θα χυθεί στη τοστέρα και θα πάει χαμένο.

Κόβουμε σε πολύ μικρά κομμάτια το τυρί και τα στρώνουμε και αυτά πάνω από τη μαργαρίνη, καλύπτοντας και πάλι όσο μπορούμε όλη την επιφάνεια, επιδιώκοντας παράλληλα να μην είναι πολύ φουσκωτά, υπάρχουν και άλλα υλικά που θα μπουν από πάνω και πρέπει να μείνει χώρος.

Το τυρί πρέπει να είναι από κάποιο τύπο που να λιώνει εύκολα, αλλά να έχει και γεύση. Θα μου άρεσε πολύ περισσότερο να χρησιμοποιήσω ένα μπλέ τυρί, αλλά σε...”περίοδο εκκαθάρισης”, εκείνο που σίγουρα υπάρχει, είναι το τυρί για τη μικρή. Αυτή τη φορά ήταν babybel και τη δουλειά του την έκανε περίφημα.

Πάνω από το τυρί τοποθετούμε τα κομματάκια της ντομάτας. Ισχύει και εδώ ότι έχει λεχθεί για την τακτική τοποθέτηση πάνω στα προηγούμενα στρώματα. Η ντομάτα είναι το τελευταίο υλικό που θα μπεί πάνω-πάνω και αυτό δεν είναι τυχαίο. Όταν κλείσει το “σάντουιτς” με το δεύτερο μανιτάρι, αυτή με τα ζουμάκια της θα παίξει τον ρόλο της... ενυδάτωσης του επάνω μανιταριού.

Τελειώσαμε με τη γέμιση. “Καπακώνουμε” με τα ελεύθερα μανιτάρια, πιέζοντας ελαφρά να σταθεροποιηθούν τα “σάντουιτς”. Δεν θέλει πολύ πίεση, γιατί τα μανιτάρια σπάνε εύκολα, μπορεί να σας σχίσουν στη μέση.

1. Τοποθετούμε “στριμωχτά” τα μανιτάρια πάνω στη σχάρα της τοστιέρας (να τα βοηθήσει να στερεώνεται το ένα με το άλλο και να μη πέφτουν), προσθέτουμε από δίπλα και κανένα λουκανικάκι (ε, τώρα, σκέτα μανιτάρια –έστω και γεμιστά !!! – θα φάτε ; ),

τα αλείφουμε από πάνω με λίγη ακόμη μαργαρίνη “καταβρέχοντάς τα” και αυτό, θα βοηθήσει να ψηθούν σταδιακά και να μην “αρπάξουν” και καούν από τα πρώτα λεπτά του ψησίματος (για τα κάτω μανιτάρια μην ανησυχείτε που δεν τους βάζετε κάτι, θα χυθεί αρκετή …”λιπαντική” ουσία από το εσωτερικό των μανιταριών !!),

κατεβάζουμε με προσοχή το καπάκι της τοστιέρας, για να μη πέσουν τα επάνω μανιτάρια και ψήνουμε, αφήνοντας το βάρος του καπακιού να τα πιέσει με τους δικούς του ρυθμούς, χωρίς να ασκήσουμε πίεση και εμείς με το χέρι μας (μπορεί να καταστρέψουμε τα μανιτάρια και, σίγουρα, θα επιταγχύνουμε το λιώσιμο του βούτυρου και του τυριού τόσο που να μη προλάβουν να το απορροφήσουν τα μανιτάρια και θα χυθεί, πηγαίνοντας χαμένο).

Όταν δούμε να έχουν ψηθεί τα μανιτάρια (η επιφάνειά τους θα έχει γίνει επίπεδη, θα έχει αλλάξει χρώμα και ο όγκος τους θα έχει μειωθεί κάτω από το μισό), τα βγάζουμε με τη βοήθεια μικρής σπάτουλας (μπορεί να έχουν κολλήσει στις πλάκες της τοστιέρας) και τα τοποθετούμε στο πιάτο σερβιρίσματος.

Τους “ρίχνουμε από δίπλα” και τα λουκανικάκια (αυτά θα τα περιμένουμε λίγο αφού, σαν πιο χαμηλά από τα γεμιστά μανιτάρια, θα αρχίσουν να ψήνονται ουσιαστικά όταν πια θα αφαιρέσουμε τα μανιτάρια από τη τοστιέρα),

προσθέτουμε και λίγη μουστάρδα στο πλάι του πιάτου (είχα μία εξαιρετική γερμανική, με γλυκιά γεύση, που σε ταξιδεύει στις μπυραρίες δίπλα στον Ρήνο. Αλλά και μία πικάντικη, τύπου Dijon, δεν πάει καθόλου άσχημα!!!), και... τα πάμε στις γυναίκες, που εδώ και ώρα περιμένουν, τρελλαμένες από τις μυρωδιές, “πότε θα είναι έτοιμο αυτό το μεζεδάκι, επιτέλους…”. Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση από μία τέτοια αναγνώριση;